Są takie dni

...kiedy pomimo farmako- i psychoterapii mam ochotę wczołgać się pod jakiś kamień i tam umrzeć.

200% normy

Dwa tygodnie niezmąconego obecnością obywatela W. wypoczynku minęły zdecydowanie zbyt szybko.

Nikt mnie nie wyzywał, nie ośmieszał i nie wytykał moich rozlicznych wad oraz ogólnej nieudolności, niezdarności i niedostosowaniu do życia w jakimkolwiek społeczeństwie.

Nikt nie podkradał moich słodyczy, nie komentował wyczynów kulinarnych i nie opowiadał kocopołów na temat zgubnych skutków braku aktywności fizycznej i potencjalnej otyłości.

Nikt nie darł mordy.

Ale niestety obywatel W. powrócił pełen nowych sił do pastwienia się nad słabszymi od siebie. Chyba zmienię my ksywkę na Stachanow.

Czarny Pies, odcinek milionowy

  Internetowi mędrkowie uparcie twierdzą, że ruch na świeżym powietrzu i odpowiednia dawka słońca kurują depresję równie dobrze, co magiczne pigułki. Może coś w tym jest - a może nie.

  W każdym razie starałam się korzystać z nielicznych słonecznych dni. Trochę pojeździłam na rowerze, trochę się nawet pokąpałam i trochę przypiekłam. Nigdy nie należałam do antropomorficznych personifikacji afirmacji życia, ale w ciągu kilku ostatnich tygodni moje samopoczucie zrobiło się jakby ciut-ciut lepsze i jakby nieco mniej labilne. (czyli nadal jest chujowo, ale mniej niestabilnie niż wcześniej i rzadziej myślę o samobójstwie). Przede wszystkim łudziłam się, że w końcu miną moje nieuzasadnione niczym ataki lęku panicznego - a ku temu myśleniu miałam całkiem solidne przesłanki.

Do wczoraj.

  To był naprawdę miły dzień. Słońce, plaża, woda o temperaturze od której nie zamarzały nogi. Nie zrobiłam, nie zobaczyłam ani nie powiedziałam niczego, co mogłoby mnie w jakikolwiek sposób zestresować. Krótko mówiąc - wszystko grało.

Aż tu nagle się zepsułam.

  Czemuż, ach, czemuż, mój ty Psie Czarny, musisz tak mię podgryzać znienacka? Kąsasz bez ostrzeżenia, nagle, bez zapowiedzi - a ja taka niegotowa. Kiedyś się przecież zapowiadałeś. Może ostrożnie, z pewną dozą nieśmiałości - ale jednak wyczuwałam, że się zbliżasz. To dziwne, nerwowe napięcie nie było wcale łatwe do zniesienia (nie mówiąc już o świadomości, że lada moment nie będę już w stanie udawać, że jestem normalna), ale przynajmniej wiedziałam, czego się mogę spodziewać.

  Musiałam wpaść w naprawdę obrzydliwe bagno, skoro w końcu się przemogłam i poprosiłam o pomoc. Grzecznie łykam kapsułki, które mają cię unieszkodliwić. Opowiadam na terapii różne rzeczy, bo mam ich naprawdę dużo do opowiedzenia. Czasami nawet udaje mi się nie płakać. Nawet niektóre z moich snów robią się mniej mroczne i męczące. Teoretycznie powinnam już pomalutku wychodzić na prostą. Powiedz mi zatem - jak mam wierzyć, że będzie chociaż trochę lepiej i trochę bardziej stabilnie, skoro po dniu spędzonym na aktywnym wypoczynku, kiedy kładę się spać z myślą, że mam już plan na następny dzień, nagle zdejmuje mnie to stare, paraliżujące przerażenie?

Ogarnij się, Ponuraku.