Doktor Henryk

"Z przestrachem tylko budzę się co rano,

Nieomal łzy mi z oczu biegą,

Że dzień obaczę, któremu nie dano

Z pragnień mych spełnić chociażby jednego;

Który bodajby cień rozkoszy

Krytyką mi upartą kurczy

I żywej piersi oddech twórczy

Tysiącem zjaw codziennych płoszy.

I nawet w noc, po codziennym znoju,

Z lękiem się tylko w łożę kładę;

I tam nie zaznam już spokoju,

Sny mię i mary straszą blade [...]

Przeto istnienia ciężarem się brzydzę,

Do śmierci tęsknię, życia nienawidzę."

Zabawna sprawa z tym Faustem. Można go czytać i czytać, i za każdym razem odnajdować w nim coś nowego.