"Fausta" nigdy za wiele

Dawno, dawno temu zapowiedziałam, że na Checzchoku pojawią się posty skopiowane z mojego starego bloga. Oto jeden z nich [grudzień 2011].

Mefistofeles
 Czułam na sobie jego wzrok. Przewiercał mnie rubinowym okiem. Podejrzewałam, że moje uniesione brwi odbijają się w szklistym szkarłacie. Przechyliłam głowę zupełnie jak on – odznaczał się swoją czernią na tle błękitnego nieba.
Gdy zauważył, że go obserwuję, wygiął giętkie ciałko w zgrabny kontrapost, równocześnie rozpościerając przede mną wachlarz niepostrzępionego zbytnio ogona. Ciemnografitowe sterówki zabłyszczały w nieśmiałym wczesnozimowym słońcu.
Z pietyzmem gładził, przygładzał, wyrównywał, poruszał i znowu ugładzał komplet lotek i miękki puch na krągłym brzuszku.
-Kimże więc jesteś? – przemknęło mi przez głowę, gdy tamten skrobał się po głowie opazurzoną łapką.
- Jam częścią tej siły, która wiecznie zła pragnąc, wiecznie czyni dobro - powinien był odpowiedzieć, ale tego nie uczynił.
Przez chwilę krwiste paciorki czujnych oczu zniknęły wśród nastroszonych piórek.
Analogia zmaterializowała się przed moimi oczami równie niespodziewanie, co higieniczny gość.
Trudno określić, czy był zainteresowany tym spotkaniem tak samo jak ja. W każdym razie jego na wskroś gołębi  przewód pokarmowy postanowił uczcić je w jedyny słuszny sposób.
No tak.
Jaki Faust, taki Mefistofeles.