Dziwne przygody Checzchoka w roku 2019

To nie był zły rok. Z drugiej strony - nie był też jakoś specjalnie dobry. Mimo to mam przeczucie, że był w jakiś sposób ważny. Ot, choćby dlatego, że w końcu znalazłam sobie prawdziwą pracę. Taką tró. W biurze, w korporacji i w ogóle. Wprawdzie na tym lista obiektywnych sukcesów się kończy, ale muszę przyznać, że w tym roku, oprócz zostania korpośmieciem, spotkało mnie kilka co najmniej dziwnych rzeczy.

A mianowicie:

W oddali można wypatrzeć Hradczany. Równie popularne, co niewarte stania w kolejce do kasy. #teamWyszehrad.

• Znowu odwiedziłam Pragę, tym razem nie pomijając Wyszehradu. Ależ mi się spodobało to miejsce! Takie autentyczne, swojskie, przyjazne.

Podeszła do mnie. I tylko do mnie!

• Byłam w Mosznej (Moszna, hehe), przy okazji odwiedzając Opolskie ZOO, gdzie zaprzyjaźniłam się z pewnym wyjątkowo sympatycznym okapi.

Janusz in my heart forever, 09.19-11.19 [*]

• Zawarłam bliską znajomość z Januszem, który przez trzy miesiące towarzyszył mi codziennie w biurze.

Napisy na kaskach to zaskakująco częsty sposób komunikacji w tym zakładzie pracy

• Zawarłam też inną pracową  znajomość... Dość powiedzieć, że wspólna niedola jednak bardzo zbliża ludzi.

Dwóch stażystów, jedno auto w leasingu i 300 kilometrów do celu - nothing's gonna stop us!

Odbyłam tró podróż służbową służbowym autem, robiąc zakupy, jedząc i pijąc na koszt firmy.

Spacerowałam:

- nocą,

- po lesie,

- jako jedyne  światło mając latarkę telefonu,

- pod delikatnym wpływem alkoholu,

- słuchając opowieści o miłosnych podbojach sprzed lat.

Przypadkiem spełniłam swoją dawną naiwną fantazję o jeździe na motocyklu. Okazało się, że o ile nonszalanckie przerzucenie nogi przez kanapę, umoszczenie się za kierowcą oraz sprawne zasunięcie szybki w kasku to żaden problem (zgodnie z fantazją). Za to zasuwanie autostradą wywołuje we mnie refleksje natury religijnej i chwilowo odsuwa pragnienie poniesienia gwałtownej śmierci (tego fantazja nie przewidywała). Nigdy w życiu się tak nie cieszyłam na nadejście zimna, kończące definitywnie sezon motocyklowy.

Ta przejażdżka była dokładnie tak straszna, jak wygląda. Albo może jeszcze straszniejsza.

Dałam się zaciągnąć do parku rozrywki i nawet nie rozstałam się z posiłkiem po jeździe na pokręconych kolejkach górskich.

To zdjęcie chyba nie potrzebuje głupiomądrego podpisu. Mówi samo za siebie.

W pracy zdobyłam bezcenne doświadczenie, a w tym nauczyłam się:

- przeklinać,

- pić alkohol,

- mieć po ludzku wywalone.

A poza tym: zostałam ulubioną ciocią (Checzhok niańczący dzieci, to dopiero jest widok!), przetrwałam katolicką wigilię ze śpiewaniem kolęd i innymi religijnymi praktykami... i momentami byłam naprawdę bardzo szczęśliwa.

(Nieszczęśliwa bywałam również - głównie - ale to chyba oczywiste w moim przypadku).