Idź dokąd poszli tamci do ciemnego kresu 

po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę 

idź wyprostowany wśród tych co na kolanach 

wśród odwróconych plecami i obalonych w proch 

ocalałeś nie po to aby żyć 

masz mało czasu trzeba dać świadectwo 

bądź odważny gdy rozum zawodzi bądź odważny 

w ostatecznym rachunku jedynie to się liczy 

a Gniew twój bezsilny niech będzie jak morze 

ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych 

niech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogarda 

dla szpiclów katów tchórzy - oni wygrają 

pójdą na twój pogrzeb i z ulgą rzucą grudę 

a kornik napisze twój uładzony życiorys 

i nie przebaczaj zaiste nie w twojej mocy 

przebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie 

strzeź się jednak dumy niepotrzebnej 

oglądaj w lustrze swą błazeńską twarz 

powtarzaj: zostałem powołany - czyż nie było lepszych 

strzeż się oschłości serca kochaj źródło zaranne 

ptaka o nieznanym imieniu dąb zimowy 

światło na murze splendor nieba 

one nie potrzebują twego ciepłego oddechu 

są po to aby mówić: nikt cię nie pocieszy 

czuwaj - kiedy światło na górach daje znak - wstań i idź 

dopóki krew obraca w piersi twoją ciemną gwiazdę 

powtarzaj stare zaklęcia ludzkości bajki i legendy 

bo tak zdobędziesz dobro którego nie zdobędziesz 

powtarzaj wielkie słowa powtarzaj je z uporem 

jak ci co szli przez pustynię i ginęli w piasku 

a nagrodzą cię za to tym co mają pod ręką 

chłostą śmiechu zabójstwem na śmietniku 

idź bo tylko tak będziesz przyjęty do grona zimnych czaszek 

do grona twoich przodków: Gilgamesza Hektora Rolanda 

obrońców królestwa bez kresu i miasta popiołów 

Bądź wierny Idź
(Herbert)